pozitron (pozi[tivan] + [elek]tron) (antielektron) (znak e+), antičestica elektrona, od kojega se razlikuje po suprotnom električnom naboju, magnetskom momentu i dr. Postojanje pozitrona teorijski je predvidio Paul Adrien Maurice Dirac 1931., a otkrio ga je Carl David Andersona istraživanjem kozmičkoga zračenja u magnetskom polju s pomoću Wilsonove komore. On je 1932. opazio tragove što su ih ostavljale čestice iz kozmičkoga zračenja jednake mase kao i elektron, ali su se tragovi tih čestica u magnetskom polju savijali u suprotnome smjeru nego što su se savijali tragovi elektrona, što je ukazivalo na pozitivni električni naboj nepoznate čestice. Kada bi se mogao držati u izolaciji pozitron bi bio stabilan, kao i elektron, ali pri susretu s elektronom u tvari pozitron brzo stupa u reakciju anihilacije (poništenja obje čestice uz stvaranje dva fotona), tj. reakciju pretvorbe tvari u ekvivalentnu energiju gama-zračenja (sukladno Einsteinovoj relaciji E = mc²).
Patrick Maynard Stuart Blackett našao je 1933. mogućnost stvaranja pozitrona obasjavanjem metalne ploče gama-zračenjem velike energije (veće od 1,02 MeV). U sudaru γ-kvanta i tvari nastaje par elektron-pozitron i to je bio prvi jasni primjer pretvorbe energije u tvar.
Pozitroni nastaju i u raspadu mnogih subatomskih čestica (primjerice mezona) te prilikom β+-raspada mnogih radionuklida. Na posljednjima (β+-emiterima) temelji se moderna dijagnostička tehnika nuklearne medicine, pozitronskoemisijska tomografija.