Predić, Uroš, srpski slikar (Orlovat, 7. XII. 1857 – Beograd, 11. II. 1953). Diplomirao je 1880. na Umjetničkoj akademiji u Beču, u Christiana Griepenkerla, u čiji je atelijer prešao 1882. Na istoj je akademiji 1883–85. radio kao asistent, te je u tom razdoblju izradio 13 slika mitološkoga sadržaja za parlament u Beču. Vratio se 1885. u Orlovat, potom djelovao u Beogradu, Novom Sadu, Starom Bečeju te od 1909. trajno u Beogradu.
U rodnome gradu radi serije žanr-kompozicija, prva djela u srpskome slikarstvu na temu seljačke svakodnevice (Biće belaja, Oko bunara, Orlovatski svinjar; Banatsko kolo, crtež), često anegdotalne, poput kompozicije Vesela braća (1887., Narodni Muzej Srbije, NMS, Beograd), kojom se, slikajući jutarnje svjetlo suprotstavljanjem hladnih i toplih tonova, približio modernomu slikarstvu. Slika i seriju idiličnih scena s djecom (Deca pod dudom, 1887; Mali filozof, 1888., NMS), među kojima je popularno ostvarenje Siroče/Na majčinom grobu (1888., NMS). Istodobno radi portrete po narudžbi koji čine veći dio njegova opusa (više od 1000 slika). Jedan od najistaknutijih predstavnika srpskog akademskog realizma, naslikao je, trudeći se postići što uvjerljiviju sličnost s likom naručitelja (ponekad i uz pomoć fotografija), niz reprezentativnih portreta ljudi iz javnoga, kulturnog i političkoga života (Laza Kostić, 1910; Branislav Petronijević, 1911; Stojan Novaković, 1920; Jovan Cvijić, 1923; Slobodan Jovanović, 1930; Mihajlo Pupin, 1930; Aleksandar Belić, 1940., Mihailo Petrović, 1943). Izradio je i više portreta članova dinastije Karađorđević (Petar I Karađorđević, 1920; Aleksandar I Karađorđević, 1923) te vojvode Živojina Mišića (1919., NMS). Slobodnije, ali s posebnom pozornošću slikao je ženske portrete (Draga Radosavljević, 1885; Katarina Krančević, 1886; Kraljica Natalija Obrenović, 1890), pogotovo umjetnica i intelektualki (Teodora Arsenović i Ksenija Atanasijević, 1917; Anica Savić Rebac, 1919; Vuka Velimirović, 1924).
Istodobno nastavlja slikati historijske kompozicije (Hercegovački begunci, 1889., NMS; Devojka na studencu, 1918–40), od kojih je osobito zapažena Kosovka devojka (1919., Muzej grada Beograda), te velike religijske slike (Sveti Georgije ubija aždaju, 1930; Sveti Nikola spašava brodolomnike, 1932; Kamenovanje svetog Stefana, 1953). Oslikao je ikonostase za crkve u Bečeju (1891–92), Perlezu (1894–98), Rumi (1902–05) i Pančevu (1907–09), za manastir Grgeteg (1900–02) i Njegoševu kapelu na Lovćenu (1925) te mali ikonostas za orlovatsku crkvu (1926–28); zbog originalnosti tih sakralnih kompozicija smatra se jednim od posljednjih značajnih srpskih ikonopisaca.
Premda je trajno ostao vjeran pravilima starih majstora te ustrajao na isticanju crteža i jasnoće kompozicije, u nekim je portretima, pejzažima i vedutama (Panorama Beograda, 1913., NMS; Rano jutro sa moga balkona/Karaburma, 1918), a posebice crtežima, pokazivao sklonost slobodnijemu, modernijem pristupu. Izlagao je na Svjetskoj izložbi u Parizu 1889 (brončana medalja), na Međunarodnoj umjetničkoj izložbi u Rimu 1911., samostalno u Beogradu (1888., 1910., 1920., 1949. s Pajom Jovanovićem) i Novom Sadu (1890). Bio je jedan je od osnivača udruženja »Lada« i Udruženja likovnih umjetnika u Beogradu 1919 (njihov prvi predsjednik), te od 1910. redoviti član SANU-a. Njegova ostavština sa slikama (Autoportret, 1945), crtežima i zapisima nalazi se u Narodnom muzeju u Zrenjaninu. Monografiju o njemu priredio je 1998. Miodrag Jovanović.
