nijemi film.
1. Naziv za svaki neozvučeni film.
2. Naziv za razdoblje u povijesti filma, od otkrića kinematografskoga načina prikazivanja filmova (1895) do pojave zvučne tehnologije potkraj 1920-ih. Razdoblje se dijeli na rani nijemi film (od 1895. do najistaknutijih filmova D. W. Griffitha, odnosno pojave klasičnoga narativnog stila) i zreli nijemi film (1920-e, odnosi se na razvijeni narativni stil te modernističke i avangardističke tendencije u njemačkome, francuskom i sovjetskom filmu).
3. Skup estetičkih značajki koje retoriku i poetiku nijemoga filma jasno razlučuju od zvučnoga. Odnosi se to na poseban komunikacijsko-estetički izričaj u kojem najviše dolaze do izražaja istančana likovna sastavnica filma i montažno strukturiranje djela. Mnoge odlike izlaganja u nijemom filmu zadržale su se i u zvučnome, tako da se zvučni film donekle može shvatiti kao specifični nastavak nijemoga, no one su i tolike da se može govoriti o dvjema značajno različitim umjetničkim disciplinama; jasno na to upućuju nemogućnost da se poetika slapsticka te francuske i sovjetske avangarde obnove nakon 1930., a posebno neprilagodljivost mnogih glumaca nijemoga razdoblja glumačkim stilovima u zvučnome.
