inhibitor (od lat. inhibere: zadržati, priječiti).
1. U kemiji, tvar koja u malim količinama usporava ili zaustavlja kemijsku reakciju tako da s reaktantima ili katalizatorima reakcije stvara stabilne, nereaktivne produkte, uklanja slobodne radikale u lančanim reakcijama ili se npr. adsorbira na metalnu površinu i sprječava koroziju. Naziva se i negativnim katalizatorom.
2. U biokemiji, tvar koja usporava enzimsku reakciju. Kovalentni inhibitor veže se za enzim trajnom kovalentnom vezom, najčešće na njegovo aktivno mjesto, tj. mjesto na koje se veže supstrat. Nekovalentni inhibitor veže se na enzim nekovalentnim vezama: vodikovim mostovima, ionskim vezama ili van der Waalsovim silama (→ kemijske veze). Inhibitori mogu biti kompetitivni, ako se natječu sa supstratom za vezanje na aktivno mjesto enzima, te akompetitivni ili nekompetitivni, ako se vezuju na koje drugo mjesto enzima. Tip inhibicije može se odrediti mjerenjima brzine enzimske reakcije.
