hidrokrilac, brzi motorni brod s hidrodinamički oblikovanim hidrokrilima na podvodnome dijelu trupa, također hidrogliser ili aliskaf. Pri plovidbi velikom brzinom, zbog strujanja vode oko uronjenih hidrokrila, razvija se uzgonska sila koja uzdiže trup broda iznad vodene površine. U takvu je režimu plovidbe ukupan otpor plovidbe mnogo manji, pa hidrokrilac s istom porivnom snagom postiže znatno veću brzinu, a ugl. se i bolje ponaša na valovima. Može biti konstruiran s poluuronjenim hidrokrilima (najčešće krilima u obliku slova V, kojima krakovi presijecaju površinu vode) ili pak s potpuno uronjenim hidrokrilima. Hidrokrilac s poluuronjenim hidrokrilima jednostavnije je konstrukcije i ima vlastitu stabilnost, dok se hidrokrilac s potpuno uronjenim hidrokrilima odlikuje boljim pomorstvenim svojstvima, ali mu se stabilnost mora ostvariti posebnim uređajem. Porivni sustav hidrokrilca najčešće čine brzohodni Dieselov motor ili plinska turbina, kojima se ugl. pogoni vijčani propeler ili hidromlazni propulzor.
Podvodna su krila patentirana 1891., a prvi ih je sa znatnijim uspjehom primijenio tal. konstruktor Enrico Forlanini, čiji je hidrokrilac 1906. postigao brzinu od 38 čv. Značajnija izgradnja hidrokrilaca započela je tek nakon II. svj. rata. Suvremeni hidrokrilci najčešće se grade u serijama, s istisninom do 300 t i brzinom i do 60 čv. Ugl. su namijenjeni za jezerski, riječni i priobalni morski putnički promet te kao ratni brodovi (artiljerijski, torpedni, raketni, protupodmornički) za akcije u malim i zatvorenim morima.
