antimon (srednjovj. lat antimonium, možda prema arap. ’uthmud ili prema grč. στίμμıς: crnilo od antimona za trepavice, obrve), simbol Sb (stibium), kemijski element (atomski broj 51, relativna atomska masa 121,76), sivobijeli metal gustoće 6,69 g/cm³, tališta 630 °C, na običnoj temperaturi vrlo krt, slabe električne vodljivosti. Grijanjem na temperaturu višu od tališta izgara uz razvijanje bijelog dima bez mirisa. Reagira s jakim kiselinama stvarajući soli. Osim u sivoj, poznat je i u drugim nepostojanim modifikacijama (žuta, crna i tzv. eksplozivna). Najvažnija mu je ruda antimonit, Sb2S3, poznat već u III. tisućljeću pr. Kr. Iz prethodno koncentrirane sulfidne rude dobiva se na više načina (prženjem sulfida do oksida i njegovom redukcijom s pomoću ugljika, taložnim taljenjem sa željezom, izravnim taljenjem rude u jamnim pećima ili hidrometalurškom preradbom rude), a dobiveni proizvod čisti se od primjesa (željeza, sumpora, arsena) plamenom ili elektrolitičkom rafinacijom. Metalni antimon sastavni je dio važnih slitina, a zbog primjene u vojnoj industriji smatra se strateškom sirovinom. Glavne slitine antimona: tvrdo olovo (s olovom i nešto kositra), bijela kompozicija (s kositrom i bakrom) i britanski metal (s 90% kositra).
Spojevi. U spojevima antimon je trovalentan ili peterovalentan. Antimonov(III) sulfid, Sb2S3, međuproizvod je pri proizvodnji metala iz antimonita, a poznat je u crnoj (kristalnoj) i narančastoj (amorfnoj) modifikaciji. Antimonov(V) sulfid, Sb2S5, narančasto-žuti prah, nastaje izravnom sintezom elemenata, služi kao pigment, u vulkanizaciji gume, proizvodnji šibica i sredstava za vatromet. Antimonov(III) oksid, Sb2O3, pojavljuje se kao mineral valentinit i senarmontit, služi u proizvodnji emajla, bijelog stakla, kao bijeli pigment i u galvanotehnici. Antimonov(III) klorid, SbCl3, higroskopna masa, upotrebljava se kao katalizator u organskim reakcijama i kao reagens.
