Carrière [kaʀjε:'ʀ], Jean-Claude, francuski scenarist i književnik (Colombières-sur-Orb, 17. IX. 1931 – Pariz, 8. II. 2021). Isprva je pisao književne obradbe scenarija Jacquesa Tatija; potom surađuje kao scenarist i suredatelj s Pierreom Etaixom. Svjetski ugled stekao je dvodesetljetnom suradnjom s Luisom Buñuelom, s kojim je napisao scenarije za Buñuelove filmove nastale u francuskoj produkciji – Dnevnik sobarice (Le Journal d'une femme de chambre, 1964), prema romanu Octavea Mirbeaua, Ljepotica dana (Belle de jour, 1967), Mliječni put (La Voie lactée, 1969), Diskretni šarm buržoazije (Le Charme discret de la bourgeoisie, 1972), Fantom slobode (Le Fantôme de la liberté, 1974) i Taj mračni predmet žudnje (Cet obscur objet du désir, 1977) – sve obilježene tradicijom nadrealizma, apsurda i društvenopolitičke satire. Kao jedan od najcjenjenijih europskih filmskih scenarista, potom je uspješno pisao scenarije za filmove Louisa Mallea (Viva Maria!, 1965), Jacquesa Deraya (Bazen – La piscine, 1969), Miloša Formana (Taking Off, 1971; Valmont, 1989., prema romanu Opasne veze Choderlosa de Laclosa; Goyini duhovi – Goya's Ghosts, 2006), Volkera Schlöndorffa (Limeni bubanj – The Tin Drum, 1979., prema romanu Güntera Grassa; Jedna Swannova ljubav – Un amour de Swann, 1984., prema romanu Marcela Prousta), Jean-Luca Godarda (Spašavaj se tko može (život) – Sauve qui peut (la vie), 1980), Andrzeja Wajde (Danton, 1983; Bjesovi – Les Possédés, 1988., prema romanu Fjodora Mihajloviča Dostojevskog), Fernanda Truebe (Umjetnik i njegov model – L'artiste et son modèle, 2012) i drugih vodećih europskih redatelja, često adaptirajući cijenjene književne predloške (npr. Povratak Martina Guerrea – Le Retour de Martin Guerre Natalie Zemon Davis, redatelj Daniel Vigne, 1982; Nepodnošljiva lakoća postojanja – The Unbearable Lightness of Being Milana Kundere, redatelj Philip Kaufman, 1988; Cyrano de Bergerac Edmonda Rostanda, redatelj Jean-Paul Rappenau, 1990) i radeći u međunarodnim koprodukcijama te na televiziji. Posebno se ističe njegova suradnja u Centre international de créations théâtrales redatelja Petera Brooka – uz monumentalnu adaptaciju indijskog epa Mahābhārata (kazališna verzija 1985; TV verzija 1989), autor je više adaptacija Williama Shakespearea u Brookovim režijama.
