odnosni (relativni) elementi, u lingvistici, naziv za riječi, morfeme ili gramatička pravila koji se upotrebljavaju u odnosnim (relativnim) konstrukcijama. Odnosne konstrukcije složene su imenske skupine (imenske fraze, u engl. gramatičkoj terminologiji NP) koje se sastoje od imenske riječi i odnosne (relativne) rečenice koja ju određuje. Primjerice, u hrv. konstrukciji mačka, koja spava na tepihu relativna rečenica koja spava na tepihu određuje imenicu mačka. Cijela odnosna konstrukcija mačka, koja spava na tepihu sintaktički se ponaša jednako kao i jedna imenica (mačka) ili zamjenica (ona), npr. ona može biti subjekt složene rečenice: Mačka, koja leži na tepihu, spava, jednako kao i Ona spava. U većini indoeur. jezika odnosne konstrukcije tvore se s pomoću odnosnih zamjenica, koje stoje pokraj imenice koju određuju i izražavaju gramatičku ulogu te imenice u odnosnoj konstrukciji. Primjerice, u odnosnoj rečenici Čovjek, koji je došao, odnosna zamjenica koji u nominativu pokazuje da je imenica na koju se odnosi odnosna rečenica (čovjek) subjekt te rečenice, dok je u odnosnoj rečenici Čovjek, kojega vidim, imenica čovjek objekt te rečenice. U mnogim neindoeuropskim jezicima odnosne se konstrukcije ne izražavaju odnosnim zamjenicama, već posebnom vrstom riječi, relativizatorima, kojima je jedina funkcija da označe početak odnosne rečenice. Primjerice, u hebrejskom (ivritu) relativizator še ne sklanja se po padežima, nego samo označuje da je imenska skupina iza koje stoji određena odnosnom rečenicom. Neki jezici imaju posebne glagolske afikse koje glagol dobiva samo kada stoji u odnosnoj rečenici (npr. svahili), a u nekim je jezicima odnosna rečenica izražena jedino redom riječi, koji se razlikuje od reda riječi u gl. rečenicama (npr. jezik sama na Filipinima).
