gline, sedimenti nastali raspadanjem magmatskih, kao i silikatnih metamorfnih stijena, pod utjecajem atmosferilija ili hidrotermi. Sastoje se od sitnih čestica (< 0,002 mm) minerala glina, o kojima ovise osnovna svojstva dotičnoga sedimenta, te različitih primjesa kao što su kremen, oksihidroksidi željeza i aluminija, zaostali feldšpati ili tinjci, kloriti, ugljevita tvar. Svi su minerali glina filosilikati: SiO44– (odn. AlO45–) tetraedri su preko tri svoja vršna kisika povezani sa susjednim tetraedrima u tzv. siloksanski sloj; negativni naboj tog tetraedrijskog sloja (t-sloj) kompenziran je putem tzv. brucitno-gipsitnoga sloja u kojem su Mg2+, Al3+, Fe2+, Fe3+ kationi u oktaedrijskom okruženju kisika i OH skupine i čine tzv. oktaedrijski sloj (o-sloj). Između glavnih minerala glina kaolinita, smektita (montmorilonita, bubreće gline), ilita (i drugih hidrotinjaca), haloazita postoje razlike u strukturi. Kod kaolinita, (OH)4Al2Si2O5, strukturni je paket dvoslojan, t-o; kod smektita, među kojima je glavni montmorilonit i kojemu bi opća formula bila X0,3 Y2–3Z4O10 · H2O (X = izmjenjivi kationi, Ca, Li, Na; Y = Al, Fe, Mg, Ni; Z = Si, Al) paketi su troslojni, t-o-t, a kao dodatak su međuslojna voda i izmjenjivi kationi; kod ilita (i drugih hidrotinijaza) s općom formulom (K, H3O) (Al, Mg, Fe)2 (Si, Al)4 O10[(OH)2 · H2O], paketi su troslojni, t-o-t, i s dodatnim kationom (K, H3O) između paketa. Haloazit ima kaolinitske t-o pakete i međuslojnu vodu. Da bi neki sediment bio glina, mora zadovoljiti ove uvjete: da je veličina čestica manja od 0,01 mm, ali da je više od 25% čestica manje od 0,001 mm; da jedan ili dva prije navedena minerala gline ili njihove interstratifikacije čine bitnu komponentu sedimenta; da sediment vlaženjem postaje plastičan, što ovisi ne samo o veličini čestica nego i, još više, o prisutnosti minerala glina; četvrti je uvjet sposobnost izmjena kationa, koja je najveća kod smektitskih glina (i do 100 miliekvivalenata na 100 g minerala). Gline mogu biti sedentarne i transportirane, tj. one koje su na mjestu raspadanja minerala, pa redovno nisu uslojene, i one koje su nastale transportom, pa su slojevite. Kompaktnost gline to je veća što je manji postotak vode u njoj. Suhe su gline škriljave (škriljave gline ili glineni škriljevci, argiliti). Transportirane su gline morskog, riječnog, jezerskog, potočnog, špiljskog, eolskog i glacijalnog podrijetla. Cijeni se da na gline (na glinena tla i glinene stijene) otpada oko 70% svih sedimentnih stijena. Škriljave gline morski su sedimenti različite boje od primjesa koje su u njima. Potpunu škriljavost imaju glineni škriljevci i brusilovci. Uljne škriljne gline sadržavaju ugljikohidrate nastale razgradnjom bjelančevina i masti planktona. Abisalne gline nastaju taloženjem glinenih tvari u duboku moru, a nazivaju se modri, sivi, crni mulj (boja od organskih tvari i pirita), crveni mulj (boja od hematita), zeleni mulj (boja od glaukonita), pa koraljni i vulkanski mulj. Među gline ubraja se i crljenica, koja je neotopljeni dio vapnenca, a sastoji se od željeznih i aluminijevih oksida i gline; s njom je u genetskoj vezi boksit, koji se smatra fosilnom crljenicom. – Glina ima vrlo široku tehničku primjenu. Upotrebljava se za izradbu porculanske i lončarske robe, običnih i vatrostalnih opeka, olovaka, modela u kiparstvu i dr. Najvažnije su vrste gline: kaolin, porculanska glina, od koje se izrađuje porculan, lončarska glina s malo stranih primjesa (sadržava malo željeza); ciglarska glina ima više primjesa željeznih i magnezijevih minerala, koji prilikom pečenja djeluju kao talitelji te s kremenim i glinenim česticama stvaraju staklastu masu koja veže nerastaljene čestice gline u kompaktnu tvrdu masu; vatrostalna glina sadržava male količine željeza, magnezija, kremena i alkalija, pa se ni kod visokih temperatura ne tali; uma ili suknarska glina sadržava mnogo magnezijevih soli, jako apsorbira masnoće, zbog čega se upotrebljava u tekstilnoj industriji.
