Tanhofer, Nikola, hrvatski filmski redatelj i snimatelj (Sesvete, 25. XII. 1926 – Zagreb, 24. XI. 1998). Apsolvirao je povijest umjetnosti na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. Od 1943. amaterski se bavio filmom i fotografijom, a nakon mature 1945. zaposlio se kao tehničar i laborant u Direkciji za Hrvatsku Filmskog preduzeća DFJ i u Nastavnom filmu; nakon specijalizacije u Pragu 1947. zapošljava se u Jadran filmu. Utemeljio je 1969. studij snimanja na Akademiji kazališne i filmske umjetnosti (danas Akademija dramske umjetnosti), gdje je predavao do umirovljenja 1995 (redoviti profesor od 1975). Dobio je Nagradu »Vladimir Nazor« za životno djelo (1985).
U kinematografiji djeluje od 1947. kao snimatelj u Jadran filmu. Isprva snima filmske žurnale, a od 1949. igrane filmove te se ubrzo nametnuo kao jedan od najistaknutijih hrvatskih filmskih snimatelja i direktora fotografije, posebno sklon klasičnoj kompoziciji i fotografskoj liričnosti na crno-bijelom filmu te tehničkim inovacijama (kran, stražnja projekcija, snimanje maketa, latensifikacija vrpce za noćno snimanje). Ističe mu se rad u filmovima Zastava (1949), Ciguli Miguli (1952) i Opsada (1956) Branka Marjanovića, Plavi 9 (1950) Kreše Golika i Sinji galeb (1953) Branka Bauera. Sredinom 1950-ih počinje režirati; u igranim filmovima Nije bilo uzalud (1956., i scenarist) i H-8… (1958), jednom od vrhunaca hrvatske kinematografije toga vremena, pokazao je sklonost žanrovskoj strukturi, klasičnomu narativnom filmu i melodramskim naglascima, kao i dramaturškoj preciznosti u psihološkoj karakterizaciji likova koju je podcrtavao istančanim i vizualno konciznim režijskim postupcima. Slične su značajke i zapažene ratne drame Dvostruki obruč (1963), dok je u ostalim svojim režijskim ostvarenjima (kojima nije i snimatelj), trajno očitujući vizualnu sofisticiranost, iskušavao snimateljske i režijske inovacije: boju i snimke iz zraka (Klempo, 1957), specijalne efekte pomoću leća (Sreća dolazi u 9, 1961), izmjene izreza kadra (Svanuće, 1964., i koscenarist), modernu kompoziciju boja i zatečenu scenografiju (Bablje ljeto, 1970., i snimatelj).
U kasnijoj je fazi karijere za Televiziju Beograd režirao šest epizoda TV serije Letovi koji se pamte (1966–67) i 1965–70. velik broj emisija iz kulture na Televiziji Zagreb (U prvom planu), a kao snimatelj istaknuo se u više dokumentarnih filmova (Čuješ li me?, Ante Babaja, 1965; Ivan Lacković Croata, Antun Vrdoljak, 1972; Recital, Petar Krelja, 1972). Objavio je knjige Filmska fotografija (1981) i O boji na filmu i srodnim medijima (2000).
