Rohmer [ʀɔmε:'ʀ], Éric (pravo ime Maurice Henri Joseph Schérer), francuski filmski redatelj, scenarist i kritičar (Tulle, Corrèze, 21. III. 1920 – Pariz, 11. I. 2010). Bio je gimnazijski profesor književnosti, okušao se kao romanopisac, a nakon dolaska u Pariz sredinom 1940-ih postaje jedan od petorice mladih filmskih kritičara koji su činili jezgru novoga vala; 1957–63. glavni je urednik časopisa Cahiers du cinéma. S Claudeom Chabrolom koautor je knjige o Alfredu Hitchcocku (1957), a svoje je utjecajne članke o estetici filma skupio u knjizi Okus ljepote (Le Goût de la beauté, 1984). Premda je kratkometražne i više nedovršenih filmova realizirao od 1950. te 1960-ih radio za televiziju, cjelovečernje je igrane filmove kontinuirano režirao od 1967 (prvi mu je U znaku lava – Le Signe du lion, snimljen 1959., no prikazan 1962). Glavninu njegova opusa čini niz konverzacijskih filmova suvremene, ljubavno-psihološke tematike, usredotočenih na nekoliko likova (mlađih ili na pragu zrelije dobi i često u ljubavnim trokutima, također često žena) te zasnovanih na ekonomičnom redateljskom postupku (dulji kadrovi s minimalnim pomacima kamere, prirodna rasvjeta, odsutnost glazbe). Većina ih je podijeljena u tri ciklusa: u »šest moralnih priča« (Six contes moraux) pripadaju Sakupljačica (La Collectionneuse, 1967., Velika nagrada žirija na festivalu u Berlinu), Moja noć kod Maud (Ma nuit chez Maud, 1969), s izrazitim referencama na katoličku moralnu tradiciju, njegov prvi veći komercijalni uspjeh, Claireino koljeno (Le Genou de Claire, 1970), koloristički raskošnog pastoralnog ugođaja, koji mu je donio međunarodni uspjeh i kod publike i kod kritike, Ljubav poslijepodne (L’amour l’après-midi, 1972); od šest filmova »komedija i izreka« (Comédies et Proverbes) izdvajaju se Pauline na plaži (Pauline à la plage, 1983., Srebrni medvjed za režiju u Berlinu) i Zelena zraka (Le Rayon vert, 1986., Zlatni lav u Veneciji); od »priča četiriju godišnjih doba« (Contes des quatre saisons) velik je uspjeh doživio posljednji, Jesenja priča (Conte d’automne, 1998), nagrađen u Veneciji za scenarij. U tim se djelima bavi motivima grijeha, iskušenja, laži, odnosa osjećaja i intelekta, želje i moralnih načela, što odlikuje i njegove osebujne kostimirane filmove, kojima se potvrdio i kao vrhunski vizualni stilist: Markiza O (Die Marquise von O…, 1976., velika nagrada žirija u Cannesu), na njemačkom jeziku, prema noveli Heinricha von Kleista, Parsifal Galski (Perceval le Gallois, 1978), prema viteškom romanu Chrétiena de Troyesa, Ljubav Astreje i Céladona (Les Amours d’Astrée et de Céladon, 2007), prema baroknom romanu Honoréa d’Urféa, dočim etičku problematiku nadopunjuje političkom u filmu radnje smještene za Francuske revolucije, Engleskinja i vojvoda (L’Anglaise et le duc, 2001), što nastavlja i u špijunskoj melodrami Trostruki agent (Triple agent, 2004), s radnjom među ruskim emigrantima u Parizu 1930-ih.
Ostali filmovi: Pekarica iz Monceaua (La boulangère de Monceau, 1962/1974., kratkometražni), Suzanneina karijera (La carrière de Suzanne, 1963/1974., kratkometražni), Avijatičareva žena (La femme de l’aviateur, 1981), Lijepo vjenčanje (Le beau mariage, 1982), Noći punog mjeseca (Les nuits de la pleine lune, 1984), Četiri avanture Reinette i Mirabelle (Quattre aventures de Reinette et Mirabelle, 1987), Dečko moje prijateljice (L’ami de mon amie, 1987), Proljetna priča (Conte de printemps, 1990), Zimska priča (Conte d’hiver, 1992), Stablo, gradonačelnik i medijateka (L’Arbre, le maire et la médiathèque, 1993), Pariški susreti (Les Rendez-vous de Paris, 1995), Ljetna priča (Conte d’été, 1996).
