Pavlović, Miodrag, srpski književnik (Novi Sad, 28. XI. 1928 – Tuttlingen, Njemačka, 17. VIII. 2014). Diplomirao na Medicinskom fakultetu u Beogradu (1954). Radio kao liječnik, potom urednik izdavačke kuće Prosveta (1961–84). Prvu zbirku 87 pesama (1952), u kojoj se bavi motivima čovjekove destrukcije (prema sebi i drugima), kritika je prepoznala kao bitnu knjigu srpskoga modernizma, suprotstavljenoga dotadašnjoj socrealističkoj poetici. Po uzoru na T. S. Eliota, u kasnijim zbirkama spaja modernistički izričaj i zanimanje za arhetipsko i spiritualno (Mleko iskoni, 1962; Velika Skitija, 1969; Nova Skitija, 1970; Svetli i tamni praznici, 1971; Hododarje, 1971; Zavetine, 1976; Karike, 1977; Pevanja na Viru, 1977; Bekstva po Srbiji, 1979; Vidovnica, 1979; Sledstvo, 1985; Izabrane i nove pesme, 1996). Velik utjecaj na srpsku književnost imala je njegova Antologija srpskog pesništva od XIII do XX veka (1964), koja je izazvala i polemičke reakcije. Objavio je i zbirke pripovijedaka Most bez obala (1956), Putevi do hrama (1991) te drame Put u izvesnost (1958), Igre bezimenih (1963), Koraci u podzemlju (1991). U knjigama eseja Rokovi poezije (1959), Osam pesnika (1964), Poezija i kultura (1974), Hram i preobraženje (1989) tumači pjesnički opus srpskih i stranih autora.
