Papas [pa'~], Irene (Eirḗne Pappá [iri'ni papa'], pravo prezime Lelekoú [~ku']), grčka glumica (Hiliomodi, 3. IX. 1929 – Hiliomodi, 14. IX. 2022). Završila je Kraljevsku školu dramske umjetnosti u Ateni 1948. te je iste godine započela profesionalnu kazališnu karijeru, specijaliziravši se ubrzo za klasične grčke tragedije, Sofoklove (naslovna junakinja Antigone i Elektre, Jokasta u Kralju Edipu) i Euripidove (naslovna junakinja u Elektri i Medeji, u Ifigeniji u Aulidi prvo kao Ifigenija, potom Klitemnestra, Hekuba u Trojankama i Hekubi, Agava u Bakhama) koje je igrala u Grčkoj, a od 1970-ih i na Broadwayu, u Londonu, talijanskim i portugalskim kazalištima, strastvenim, ali kontroliranim interpretacijama iznimne scenske pojavnosti. Uspješno je nastupala i u drugom repertoaru, npr. kao Shakespeareova Kleopatra u Antoniju i Kleopatri te u dramama Henrika Ibsena i Luigija Pirandella. I na filmu je prvi put nastupila 1948., a prvi uspjeh postigla Mrtvim gradom (Nekri Politeia, 1951) Frixosa Iliadesa, nakon čega je često nastupala u Italiji te povremeno i u hollywoodskim produkcijama (počev od vesterna Porez na okrutnost – Tribute to a Bad Man, 1956., Robert Wise), komercijalno osobito uspješno u ratnome filmu Topovi s Navarona (Guns of Navarone, 1961) Johna Lee Thompsona, kao gerilka, te u međunarodnoj koprodukciji Grk Zorba (Zorba the Greek, 1964) Michaela Cacoyannisa u ulozi senzualne i izmučene seoske udovice, kasnije u gangsterskom filmu Sicilijanska braća (The Broterhood, 1968) Martina Ritta i kao engleska kraljica Katarina Aragonska u Ani od tisuću dana (Anne of Thousand days, 1969) Charlesa Jarrotta. Utjelovljujući izgledom (crnka tamnih očiju i klasičnih crta lica) ikoničku sliku Grkinje u općoj percepciji, i na filmu je, počev od Antigone (Antigónē, 1961) Giṓrgosa Tzavéllasa, iznimno uspješno tumačila junakinje klasične tragedije, ne samo verbalno, već osobito prodornim pogledima kojima je u krupnim planovima dojmljivo sugerirala stoički gnjev, prkos, tjeskobu i slutnje propasti, u Cacoyannisovim filmovima Elektra (Eléktra, 1962), u naslovnoj ulozi, Trojanke (Trōádes, 1971), kao Helena i Ifigenija (Ifigéneia, 1977), kao Klitemnestra, a zapažena je i kao Penelopa u popularnoj talijanskoj TV seriji Odiseja (Odisseia, 1968) Franca Rossija. Napustivši domovinu 1967. kao protivnica vojne hunte (vratila se 1977., nakon uspostave demokracije), istaknula se u tom razdoblju karakternim ulogama u političkim trilerima Svakom svoje (A ciascuno il suo, 1967) Elia Petrija i Z (1968) Coste-Gavrasa, a kasnije u filmovima Krist se zaustavio u Eboliju (Cristo si è fermato a Eboli, 1979) i Kronika najavljene smrti (Cronaca di una morte annunciata, 1987) Francesca Rosija te Eréndira (1983) Ruya Guerre. S uspjehom se okušala i kao pjevačica (skladbe Mikisa Teodorakisa i Vangelisa).
