Jelčić, Zdenko, hrvatski glumac (Čapljina, BiH, 8. VIII. 1946). Diplomirao je 1970. politologiju na Fakultetu političkih znanosti, a 1971. glumu na Akademiji kazališne i filmske umjetnosti (danas Akademija dramske umjetnosti) u Zagrebu. Isprva član ansambla Kazališta Marina Držića u Dubrovniku te Zagrebačkoga kazališta mladih, prepoznatljivost je stekao mnogobrojnim televizijskim i filmskim ulogama (više od 80), napose ulogom komandanta Ljube u TV seriji Kapelski kresovi (Ivan Hetrich, 1975–76). Uočljive fizičke pojave i markantna lica, često je tumačio sporedne uniformirane likove, a veće dramske uloge imao je u filmovima Ne naginji se van Bogdana Žižića (1977) i Orao Zorana Tadića (1990). Nakon boravka u Parizu, 1988–2012. živio je u Švicarskoj, gdje je nastupao u Schauspielhaus Zürich i TV serijama. Od 2010-ih redovito glumi u hrvatskim filmovima, ostvarujući i dramske i parodijske uloge (Ničiji sin, Arsen Anton Ostojić, 2008; Ljudožder vegetarijanac, Branko Schmidt, 2012; Koja je ovo država, Vinko Brešan, 2018; Mare, Andrea Štaka, 2020; Garbura, Josip Žuvan, 2022), kao i TV serijama svih žanrova – zapažen je posebice u kriminalističkoj seriji Novine (Dalibor Matanić, 2016–20). Cijenjena mu je izvedba monodrame Thomasa Bernharda Minetti, koju je režirao i adaptirao pod naslovom Veliki odlazak (2013), a objavio je i romane s autobiografskim elementima U traganju za izgubljenim Narcisom (2010) i Sponzoruša u Parizu (2015).
