izravni film (direktni film; engl. direct film, franc. le cinéma direct), naziv što ga je uveo dokumentarist Albert Maysles kako bi okarakterizirao metodu realiziranja filma skupine američkih dokumentarista s kraja 1950-ih i početkom 1960-ih. Isprva je to značilo snimanje skrivenom kamerom, poslije uporno praćenje i intervjuiranje snimanih osoba, čime se struja odvojila od metoda tzv. rekonstrukcijskoga dokumentarnoga filma, kod kojega su redateljeve intervencije (pripreme, upute snimanima) znatno veće. Djela te struje odlikovala je uočljivija neposrednost, veće zanimanje za aktualna zbivanja, posebno politička. Najistaknutiji su predstavnici: braća Albert i David Maysles, Robert Drew, Richard Leacock, Shirley Clarke i Don A. Pennebaker. Pod utjecajem te struje, kao i njoj vremenski usporedna pokreta filma istine u Francuskoj, slične se intencije javljaju najprije u kanadskom filmu, a potom i u drugim kinematografijama, pa i hrvatskoj.
