Galić, Eduard, hrvatski televizijski i filmski redatelj i scenarist (Trogir, 11. VIII. 1936). Diplomirao je 1960. arheologiju na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, gdje je 1961–65. bio asistent za srednjovjekovnu arheologiju. Debitirao je kao televizijski redatelj 1963. adaptacijom romana Janka Leskovara Propali dvori, a filmsku karijeru počeo nizom zapaženih kratkometražnih dokumentarnih i igranih filmova, među kojima se ističu Sunt lacrimae rerum (1965), Predvečerje (1966), Klesari (1968), Istarska pjesmarica (1969) i Majka Božja Letnička (1972), te igranim dugometražnim filmom Crne ptice (1967), ekspresivno režiranom pričom o bijegu iz koncentracijskog logora. Redateljske karakteristike vidljive u tim filmovima – profinjeni vizualni stil, kontemplativnost te zanimanje za povijest – potom, u golemu televizijskom opusu, usmjerava na biografsku, povijesnu, kulturnopovijesnu i likovnopovijesnu tematiku, režirajući više od stotinu dokumentarnih filmova i pedesetak TV drama te više od 40 adaptacija književnih djela. Istaknute su mu TV adaptacije Posljednji Stipančići (prema romanu Vjenceslava Novaka, 1968), Dnevnik Očenašeka (miniserija u četiri epizode, prema romanu Vjekoslava Majera, 1969), Sam čovjek (miniserija, prema romanu Ive Kozarčanina, 1970), Svila, škare (prema romanu Irene Vrkljan, 1987) i Tuđinac (miniserija, prema romanu Dinka Šimunovića, 1992), kao i Izdanci iz opaljenog grma (prema prozi Veljka Petrovića, 1972) te više epizoda u seriji Beogradske priče (prema novelama Sime Matavulja, 1976), TV drame i filmovi Paradoks (1965), Prikupljanje hrabrosti (1966), Gorčina u grlu (1973), Dioskuri (1991), Sokak triju ruža (1992), Jaguar (1992), Olovna pričest (1995), Šokica (1997), Ispovijed koju niste zavrijedili (1999) i Starci (2001), biografske TV serije Dimitrije Tucović (1974), Nikola Tesla (1977) i Svetozar Marković (1981., i igranofilmska verzija 1980) te TV adaptacije kazališnih predstava Muka sv. Margarite (1973), Novela od kapetana (1980) i Krležijada (1996). U televizijskoj režiji često se vraćao, mahom u suradnji sa scenaristom Ivom Štivičićem, adaptacijama djela Miroslava Krleže: novele Smrt Tome Bakrana u filmu Tomo Bakran (u dva dijela, 1978), drame Vučjak u filmu Horvatov izbor (1984., prikazivan i u kinima 1985) i TV seriji Putovanje u Vučjak (15 epizoda, 1986–87), zbirke poezije Balade Petrice Kerempuha u istoimenoj TV verziji scenske adaptacije Rade Šerbedžije (1987) te dramatizacijom tema iz knjige eseja Evropa danas pod naslovom Roktanje intelektualnih krmača ili Europa danas (1993), a režirao je i film Predvečerje puno skepse (1986), na temelju Krležinih dnevnika i razgovora. Također je režirao šest od 14 epizoda zapažene ratne TV serije Nepokoreni grad (1982). Karijeru je obnovio ostvarivši (u suradnji sa sinom, producentom i scenaristom Dominikom Galićem, r. 1975) iznimno zapaženu dokumentarnu seriju Heroji Vukovara (30 epizoda u tri sezone, Groblje tenkova, Sajmište i Grad, 2008; četvrta sezona, Grad II, 2023), a u tom razdoblju također režira generacijsku melodramu o mladeži Za ona dobra stara vremena (2018) i dva dugometražna filma o obrani Vukovara 1991., igrani Šesti autobus (2022) te dokumentarni Sokol – nezaustavljiv kao sudbina (2025). Dobitnik je Nagrade »Vladimir Nazor« za životno djelo (2015).
