Dušan, Stefan, srpski car, sin Stefana Dečanskoga (?, 1308 – ?, 1355). Svrgnuo oca i postao kralj (1331), svladao pobunu zetske vlastele (1332) i osigurao dobre odnose s bugarskim carem Ivanom Aleksandrom oženivši njegovu sestru. Tada je zaratio protiv Bizanta i zauzeo Prilep, Ohrid i Strumicu (1334). Iskoristio je unutrašnje borbe nakon smrti cara Andronika III. (1341) i zauzeo 1343. u Albaniji Belgrad (Berat) i Valonu (Vlorë), a u Makedoniji Kostur, te 1345. Ser. Tada se Dušan proglasio za »cara Srba i Grka« i dao okruniti u Skoplju 1346. od srpskog arhiepiskopa, prije toga proglašenog patrijarhom. Država je podijeljena na »Srblje«, pod Dušanovim sinom Urošem kao kraljem, i »Romaniju«, pod izravnom Dušanovom vlašću, ali je Dušan zapravo vladao cijelom zemljom. Težeći da zauzme Carigrad, Dušan je osvojio Epir i Tesaliju (1348), ali nije uspio pridobiti Veneciju da mu flotom pomogne protiv Carigrada. Jednako tako nisu uspjeli pregovori s Papom (1355) kada je Dušan zatražio da bude imenovan za »kapetana« kršćanstva protiv Osmanlija, koji su se počeli učvršćivati na Balkanu. Dušan se sukobljavao s Ugarskom (1335., 1354) i Bosnom, koja je bila zaposjela Hum za Stefana Dečanskoga. Rat protiv Bosne (1350) morao je ubrzo napustiti zbog prodiranja Grka u Tesaliju. Godine 1349., odnosno 1354. donio je Dušanov zakonik. Za njegove vladavine Srbija je bila teritorijalno najveća, a potpuno se razvio i feudalni poredak.
