dolce stil nuovo [do'lče ~ nuɔ:'vo] (tal.: slatki novi stil) (stil nuovo, stil novo, stilnovizam), talijanska pjesnička škola oko koje su se u Firenci 1270–1310. okupljali Dante Alighieri, G. Cavalcanti, Cino da Pistoia, Lapo Gianni i dr. Utemeljiteljem se smatra G. Guinizelli, čija je kancona K nježnu se srcu Amor uvijek sklanja (Al cor gentil rempaira sempre Amore) lirski proglas stilnovističkog nauka o ljubavi, koji ranije uzore dvorske provansalske, sicilijanske i toskanske lirike privodi teološkoj i mistično-platonističkoj misli koncepcijom ljubavi prema uzvišenoj anđeoskoj ženi kao duhovnom posredništvu što do Božje milosti uzvisuje plemenito srce, tj. čovjeka obdarena vrlinom po zasluzi, a ne po nasljednom pravu. Naziv dolce stil nuovo, koji potječe iz Danteova Čistilišta (XXIV, 57), priziva stilistički ideal birana izraza i blage milozvučnosti te potvrđuje svijest o retoričkom i ideološkom zaokretu prema dotadašnjoj lirici. Najveći je domet škole Novi život (1292–94), mladenačko djelo Dantea Alighierija, koji u Božanstvenoj komediji stilnovističko iskustvo smatra prevladanim, iako je za njim povremeno iznova posezao. Nakon kratka epigonskog razdoblja, dolce stil nuovo ustupa mjesto petrarkizmu, djelujući znatno na njegovu poetiku.
