okoštavanje (osifikacija, osteogeneza), tvorba koštanoga tkiva. U čovjeka započinje u drugome mjesecu embrionalnoga razvoja. Budući da je prvotni kostur embrija građen od hrskavice, pokosnice i vezivne opne, postoje tri načina okoštavanja: enhondralno, periostalno, intermembransko. Pri oblikovanju kosti iz hrskavice (enhondralno okoštavanje), hrskavične se stanice diferenciraju u osteoblaste (stanice što stvaraju koštano tkivo), koji izlučuju koštanu tvar (osein). Taloženjem vapnenih soli u osein oblikuju se koštani slojevi (lamele), koji se postupno slažu jedan na drugi, a osteoblasti se u njih uzidaju te postaju osteociti (zrele koštane stanice). Na taj način kost raste u duljinu dok ne završi rast organizma, tj. dok dijafize dugih kostiju ne srastu s epifizama (→ kost), što biva oko dvadesete godine života. Nastajanje kosti iz pokosnice (periostalno okoštavanje) odvija se diferencijacijom stanica pokosnice u osteoblaste, koji također luče osein; u nj se talože vapnene soli i tako kost raste u širinu. Pri okoštavanju iz vezivnoga tkiva (intermembransko okoštavanje) u osteoblaste se diferenciraju vezivne stanice, a daljnji je tijek tvorbe kosti jednak prethodno opisanima. Enhondralnim okoštavanjem oblikuju se krajevi dugih kostiju, periostalnim njihovi cjevasti dijelovi, a intermembranskim kosti svoda lubanje. – U zreloj životnoj dobi okoštavanje je moguće na mjestu prijeloma kosti, gdje nastaje koštani kalus kojim kost zacjeljuje. Okoštavanje se zbiva i u nekim bolestima (npr. kod nekih upala mišića) ili kod dugotrajnoga prenaprezanja i istezanja tetiva i ligamenata na njihovim pripojenjima uz kost. (→ osteofit)
