ekspozicija (lat. expositio).
1. Izlaganje, izloženost (npr. suncu); izložba.
2. Vrsta retoričke vježbe u čitanju i tumačenju izabranih tekstova po metodi razdiobe na dijelove.
3. Dio književnog djela u kojem se prikazuju poprište događaja i odnosi među likovima. Obično je ekspozicija smještena na početku fabule i traje do uvođenja prvoga dinamičnog motiva, ali može biti uvrštena i naknadno (zadržana ekspozicija) pa i na samom svršetku (obrnuta ekspozicija).
4. U teoriji o glazbenim oblicima, naziv za početni dio fuge i klasičnog sonatnog oblika, u kojem se izlaže osnovna tematska građa cijele skladbe, odnosno stavka (→ fuga; sonatni oblik).
5. U pravu, dio isprave u kojem se iznosi sam sadržaj pravnoga čina te motivi koji su uvjetovali njegovo izvršenje, kao i okolnosti koje su mu prethodile.
6. U fotografskoj tehnici, izlaganje fotoosjetljivog materijala (filma, ploča, papira i sl.) svjetlosti.
7. Izloženost čovjeka, životinje ili biljke nekomu zračenju, ili nekoj štetnoj ili opasnoj tvari (zagađivalu). Opisana je intenzitetom, koncentracijom i vremenom djelovanja štetne tvari. Propisima se ograničava dopuštena ekspozicija, uz razlikovanje kratkotrajne intenzivne od dugotrajne kumulativne, često tolerirane ekspozicije. Postoje posebno strogi standardi izloženosti izvorima ionizirajućeg zračenja (npr. rendgen, tomografija, nuklearne elektrane, radioaktivni otpad) za pojedince, odnosno cijelo stanovništvo.
8. Ionizacijska ekspozicija, dozimetrijska veličina, omjer između zbroja naboja istog predznaka nastalih pri ionizaciji zračenjem materijala i mase materijala (npr. zraka); jedinica mjere je kulon po kilogramu (C/kg).
9. U fotometriji i radiometriji, fizikalne veličine osvijetljenost i ozračenost.
