Beogradska nadbiskupija, crkvena upravna jedinica koja obuhvaća današnju Srbiju s dijelom Vojvodine. Ima svoj početak u Singidunumu (provincija Mezija) u IV. st., u kojem je stolovao biskup Ursatius. Propala za seobe naroda. U IX. st. pripadala je bugarskoj državi, pa Ugarskoj, potom Bizantu i ponovno Ugarskoj, zatim kratko vrijeme srpskom kralju Stefanu Dragutinu, da bi opet pripadala Ugarskoj do pada pod tursku vlast (1521). Tada je gotovo nestalo katoličkoga pučanstva iz Beograda, tijekom 126 god. nisu se više imenovali ni biskupi, a biskupijom su upravljali administratori iz susjednih biskupija. Zalaganjem Bartola Kašića, Sveta Stolica početkom XVII. st. opet je imenovala biskupa u Beogradu. Austrijanci su zauzeli Beograd 1717., ali su ubrzo poraženi i Turci su zagospodarili gradom 1739. Katolici su pobjegli, a crkve su im Turci porušili. Nakon II. srpskog ustanka katolici su se vratili u srpsku kneževinu na poziv Obrenovića, ali Katolička crkva nije dobila legalitet. Administratorom biskupije imenovan je J. J. Strossmayer, koji se uzalud trudio urediti odnose srpske države s Katoličkom crkvom. Nakon balkanskih ratova srpska kraljevina sklopila je konkordat sa Svetom Stolicom (1914), koja je 1924. uzdigla biskupiju na čast nadbiskupije i imenovala prvim nadbiskupom fra Rafaela Rogića.
