jastvo ili egoitet, u izvornom filoz. smislu bitan način čovjekova sebeočitovanja kao pojedinca (individue; samoeksproprijacija) koji se upravo tim očitovanjem razlikuje od svakoga drugoga. Jastvo je zbog toga čista bit ja, koja ozbiljuje sve čovjekove temeljne duhovne i umne sposobnosti. Ono dakle dovodi ja u izravan odnos sa svijetom i čini ga djelatnim i odgovornim za njegovo djelovanje, ali ga istodobno preko toga svijeta dovodi u odnos sa samim sobom, čime ja postaje samosvijest (J. G. Fichte). Izraz se prvi put pojavljuje kod Johannesa de Francofordija oko 1430., a potom se preko Dantea, Petrarce i Boccaccia, na jednoj, i J. Eckharta, J. Taulera i J. Böhmea, na drugoj strani, zadržava sve do doba njem. idealizma, kada je, posebice kod Fichtea, dobio jasno uobličenje.
