Taftazani [~za'ni], Saduddin Masud ibn Umar al-, arapski vjerski pravnik, teolog, filolog, retoričar, kuranski egzeget (Taftazan, Khorasan, Iran, 1322 – Samarkand, danas Uzbekistan, oko 1389). Živio je i djelovao većinom u Heratu (danas u Afganistanu), tadanjem perzijskom kulturnom središtu. Sunit, sljedbenik šafijitske škole; tumačenje vjerskoga prava temeljio je na predaji i analoškom pristupu (kijas). Predstavnik je kasnoga ašaritskoga teološkog učenja. Plodan znanstvenik, pročuo se ponajviše raspravama (komentarima i superkomentarima) u području vjerskoga prava (fiqh), teologije i logike. Prvo njegovo djelo Knjiga komentara o sprezanju (Kitab Šarh al-Tasrif) tumači i dopunjuje jezičnu raspravu perzijskog filologa XIII. st. Izza al-Dina Abd al-Wahhaba ben Ibrahima al-Zanganija. U glavnoj teološkoj studiji, komentaru Šarh al-Maqasid, zastupa racionalna (dalil΄‘aqli) i tradicionalna (dalil naqli) načela tumačenja Božjih svojstava, čovjekove slobodne volje i naravi kuranske objave. Bavio se teorijom govorništva, filozofskim i drugim temama. Neka njegova djela bila su stoljećima upotrebljavana u islamskim školama kao osnovni priručnici.
