Michaux [mišọ'], Henri, francuski pjesnik i slikar belgijskog podrijetla (Namur, 24. V. 1899 – Pariz, 18. X. 1984). Isprva pomorac, putovao Južnom Amerikom i Azijom, od 1922. živio u Parizu, gdje je bio tajnik J. Superviellea. Najvažnije su mu pjesničke zbirke Tko bijah (Qui je fus, 1927), Ekvador (Ecuador, 1929), Barbar u Aziji (Un barbare en Asie, 1933), Nemirna noć (La Nuit remue, 1935), U zemlji magije (Au pays de la magie, 1941), Prostor iznutra (L’Espace du dedans, 1944), Drugdje (Ailleurs, 1948), Život u naborima (La Vie dans les plis, 1949), Pokreti (Mouvements, 1952), Vjetrovi i prašina (Vents et poussières, 1962), Načini usnulog, načini probuđenog (Façons d’endormi, façons d’éveillé, 1969), Dani šutnje (Jours de silence, 1978), Traženi putovi. Izgubljeni putovi. Transgresije (Chemins cherchés. Chemins perdus. Transgressions, 1981). Njegove pjesme, bilo u prozi bilo u stihu, koji se odlikuje razigranim rimama, očituju pesimističnu viziju ljudske sudbine naglašavajući nemogućnost nalaženja smisla života u vanjskom svijetu. Tom svijetu Michaux suprotstavlja nadrealističke, fantazmagorične i groteskne slike s putovanjem (stvarnim, imaginarnim ili unutarnjim, duhovnim) kao glavnim motivom. Pritom se u istraživanju granica jezika koji svjesno razara i svodi na znak nadovezuje na poetiku G. de Nervala, Lautréamonta, A. Rimbauda i nadrealista. Svoje poimanje pjesništva kao pokušaja psih. ozdravljenja, odnosno sredstva izbavljenja iz vlastitih opsesija, protumačio je u knjizi Kušnje, egzorcizmi (Épreuves, exorcismes, 1945). Zaokupljen pitanjem jedinstva i autonomije ljudske psihe, 1950-ih je eksperimentirao s halucinogenim drogama te o tomu napisao više eseja, npr. Bijedno čudo (Misérable miracle, 1956), Nemirni beskraj (L’Infini turbulent, 1957), Velike kušnje duha (Les Grandes épreuves de l’esprit, 1966). – Započeo je slikati 1925. Njegova slikarska djela (akvareli, gvaševi, akrili), crteži (sepijom i tušem) i grafika (suha igla, bakropis, bakrorez i drvorez) puni su ekspresivnog i dramatičnog naboja.
