eksperimentalni film, naziv za 1) svaki film koji obilježavaju neke inovacije na području filmskog izražavanja; vrlo često odnosi se to na djela pripadna avangardi, 2) specifični filmski rod koji čine filmovi nastali kao svjesna antiteza fabularnim ili prikazivačkim (»figurativnim«) filmovima, odnosno nenarativni filmovi koji se referiraju isključivo na vlastitu formu i 3) tzv. prošireni film (filmovi koji ruše »granicu« medija, npr. paralelne projekcije, eksperimenti s okvirom i oblikom ekrana, sa samom filmskom vrpcom). Začetnicima se smatraju talijanski futuristi iz 1910-ih i 1920-ih Bruno Corra i Armando Ginna; predstavnici njemačke i francuske filmske avangarde iz 1920-ih razvili su eksperimentalni film, a tradicija filmskog eksperimentalizma produžuje se sve do najnovijega doba, posebno se obogaćujući prepletanjem s novim medijima i tehnologijama – televizijom, videom i računalnom tvorbom te obradbom slikovne i vizualne građe. – U Hrvatskoj se eksperimentalističke tendencije najčešće javljaju, kao većinom i drugdje u svijetu, u okviru neprofesionalnoga (amaterskog) filma. Prije II. svjetskog rata ističe se O. Miletić, a zatim od 1950-ih većinom stvaraoci iz kinoklubova (osobito KK Zagreb i KK Split). Od autora najveći ugled uživaju I. L. Galeta, T. Gotovac, I. Martinac, Z. Mustać, M. Pansini i V. Petek. 1960-ih godina u Zagrebu se organizirao festival GEFF (Genre Film Festival), koji je uvelike utjecao na promicanje i razvoj te vrste filmova.
